از معدود بازیکنانی که از شروع تا پایان فوتبال خود را در یک تیم گذراند، اسطوره تیم میلان است. در این مطلب با زندگینامه پائولو مالدینی آشنا خواهیم شد.
زندگینامه پائولو مالدینی ؛ رویاهای دوران کودکی که او را تبدیل به اسطوره‌ای بزرگ کرد
پائولو سزار مالدینی فوتبالیست سرشناس ایتالیایی در ۲۶ ژوئن ۱۹۶۸ و در شهر میلان متولد شد. پدرش چزار مالدینی و مادرش ماریا لوئیزا دی مزی نام داشت. او سال ۱۹۹۴ با یک مدل ونزوئلایی به‌نام ادریانا فوسا ازدواج کرد. او دارای دو فرزند با نام‌های کریستین متولد ۱۹۹۶ و دنیل متولد سال ۲۰۰۱ می‌باشد که هر دوی آنها برای نوجوانان میلان بازی کرده‌اند. پدرش که خود از فوتبالیست‌های به‌نام ایتالیا محسوب می‌شد در سال ۲۰۱۶ و در ۸۴ سالگی از دنیا رفت و مادرش نیز درست ۲ ماه بعد از پدرش دار فانی را وداع گفت.
سال‌های ۱۹۸۴-۱۹۸۷
او از کودکی علاقه زیادی به میلان داشت تا سرانجام موفق شد فوتبال خود را در نوجوانان میلان آغاز کند. در فصل ۱۹۸۴-۸۵ او توانست به همراه این تیم قهرمان آن فصل رقابت‌های کوپا ایتالیا پریماورا شود و همان سال و در بازی مقابل اودینزه و با مصدومیت سرجیوباتیستینی و در حالی‌که فقط ۱۶ سال داشت در ۲۰ ژانویه ۱۹۸۵ به جای بازیکن تعویضی برای تیم بزرگسالان میلان برای اولین بار به‌میدان رفت.
این تنها حضور وی در آن فصل رقابت‌ها بود ولی با درخشش فراوان توانست برای فصل بعد جزو ۱۱ نفر اصلی تیم آث میلان قرارگرفته و در پست دفاع راست و با پوشیدن پیراهن شماره ۳ که روزی پدرش بر تن می‌کرد و با ۱۷ سال سن به میدان برود.
سال‌های ۱۹۸۷-۱۹۹۱
در فصل ۱۹۸۷-۸۸ و در سری‌آ وتحت هدایت آریو ساکی،میلان با ۱۴ گل خورده قهرمان شد و مالدینی توانست اولین عنوان قهرمانی خود را با این تیم جشن بگیرد. مالدینی توانست به‌همراه تیم آث میلان در سال بعد برنده سوپر کاپ ایتالیا و در سال ۱۹۸۹ جام لیگ قهرمانان اروپا را بالای سر ببرد. در ۱۹ فوریه ۱۹۸۹ او برای یکصدمین بار با پیراهن تیم میلان به میدان رفت. در همین فصل میلان به‌همراه مالدینی قهرمانی سوپر جام باشگاه‌های اروپا و قهرمانی جام بین قاره‌ای را کسب کردند.
سال‌های ۱۹۹۱-۱۹۹۶
در فصل ۱۹۹۰-۹۱ و آخرین فصل حضور ساکی به‌عنوان مربی، مالدینی موفق نشد عنوانی را کسب کند. پس از ساکی و با حضور فابیو کاپلو، میلان روند موفقیت‌های خود را ادامه داد. در فصل ۱۹۹۱-۹۲ و در مجموع با ۵۸ بازی بدون شکست در لیگ، لقب شکست ناپذیران را به خود اختصاص دادند. در فصل ۱۹۹۲-۹۳ مالدینی توانست به‌همراه میلان یک بار دیگر قهرمان سری‌آ شود. وی در ۴ اکتبر ۱۹۹۲ وی موفق شد تا برای دویست‌امین بار پیراهن تیم آث میلان را به تن کند. در فصل بعد، میلان توانست با تکیه بر دفاع مستحکم خود و تنها با دریافت ۱۵ گل، برای سومین بار پیاپی به عنوان قهرمانی سری آ دست یابد. در این فصل میلان توانست برای دومین بار متوالی در فینال لیگ قهرمانان اروپا نیز حضور یابد و مالدینی با درخشش خود یکی از ارکان اساسی قهرمانی این تیم و شکست ۴-۰ بارسلونا بود. در سال ۱۹۹۵ مالدینی به‌همراه میلان توانست برای سومین بار متوالی عنوان قهرمانی سوپرکاپ ایتالیا را از آن خود نماید و علاوه بر آن، مالدینی با میلان توانست فاتح سوپر جام اروپا شود. در ۱۷ فوریه ۱۹۹۵ وی توانست برای سیصدمین بار پیراهن میلان را در سری‌آ به تن کند.
سال‌های ۱۹۹۶-۲۰۰۱
پس از ترک کاپلو از این تیم و با پا به سن گذاشتن برخی از بازیکنان کلیدی این تیم و همچنین تغییرات مدیریتی، میلان نتوانست نتایج مطلوب خود را همانند فصول قبل تکرار کند. میلان فینال سوپرکاپ ایتالیا را در سال ۱۹۹۶ به فیورنتینا واگذار کرد و در همان فصل نیز این تیم نتوانست جواز حضور در رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا را به‌دست آورد. پس از بازنشستگی فرانکو بارسی و مائورو تاسوتی در فصل ۱۹۹۶-۹۷، مالدینی به‌عنوان کاپیتان میلان انتخاب شد. در فصل بعد میلان با کسب یک امتیاز بیشتر از تیم لاتزیو توانست بار دیگر قهرمانی سری‌آ را تحت مربی‌گری زاکرونی جشن بگیرد. در ۲۵ آوریل ۱۹۹۹ او توانست به رکورد ۴۰۰ بازی با پیراهن تیم آث میلان دست یابد.
در فصل ۱۹۹۹-۲۰۰۰، میلان بازی سوپرکاپ ایتالیا را به پارما واگذار کرد و در رقابت‌های سری‌آ هم این تیم نتوانست به رتبه‌ی بهتر از سومی دست پیدا کند. در رقابت‌های گروهی لیگ قهرمانان نیز در جایگاه چهارم گروه خود قرار گرفت. میلان در فصل ۲۰۰۰-۲۰۰۱ در سری‌آ ششم شد.
سال‌های ۲۰۰۱-۲۰۰۸
در فصل ۲۰۰۱-۲۰۰۲ آنجلوتی به عنوان سرمربی معرفی شد و میلان در سری‌آ به مقامی بهتر از چهارمی دست پیدا نکرد. در ۱۵ مارچ ۲۰۰۳ او برای پانصدمین بار برای میلان در سری‌آ به‌میدان رفت. در ۲۸ می ۲۰۰۳ و در ورزشگاه الدترافورد مالدینی و یارانش موفق شدند تا در یک فینال کاملا ایتالیایی تیم یونتوس را در فینال لیگ قهرمانان اروپا شکست داده و به‌عنوان کاپیتان برای اولین بار در طول دوران ورزشی‌اش این جام را بالای سر ببرد. در این بازی پس از تساوی دو تیم در وقت‌های اضافه و در ضربات پنالتی، میلان موفق شد این تیم را ۳-۲ شکست دهد. نکته جالب و قابل توجه در مورد این جام این است که ۴۰ سال پیش در چنین روزی، چزار مالدینی پدر پائولو این جام را به‌عنوان کاپیتان در کشور انگلستان بالای سر برد. در همان فصل مالدینی موفق شد تا به‌همراه میلان و با کسب ۸۲ امتیاز، بار دیگر قهرمانی سری‌آ را جشن بگیرد ولی در رقابت‌های دیگر راه به جایی نبرد. شروع فصل بعد برای پائولو با بلند کردن جام قهرمانی سوپرکاپ ۲۰۰۴ به‌عنوان کاپیتان همراه بود که پس از شکست دادن لاتزیو در فینال این رقابت‌ها به ویترین افتخارات باشگاه آث میلان اضافه شده بود. در ادامه و در رقابت‌های سری‌آ، میلان پس از یونتوس به مقام دوم دست یافت و پس از راه‌یابی به رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا و حضور در فینال این بازی‌ها و شکست در مقابل لیورپول، نایب قهرمان شد. هرچند مالدینی توانست در این بازی سریع‌ترین گل تاریخ رقابت‌ها را در ثانیه ۵۱ به‌عنوان مسن ترین بازیکن به ثمر برساند ولی پس از این شکست وی عنوان کرد که این شکست بدترین خاطره دوران ورزشی‌اش بود.
سال ۲۰۰۵، مالدینی به‌عنوان یکی از بازیکنان برتر سال برای دومین بار، در لیست منتخب فیفا قرار گرفت و بار دیگر مالدینی به همراه میلان پس از یونتوس بار دیگر در مکان دوم رقابت‌های سری‌آ قرار گرفت و پس از حضور در رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا و رسیدن به یک چهارم نهایی، در مقابل بارسلونا تن به شکست داد و از دور مسابقات کنار رفت.
در همان سال و پس از رسوایی باشگاه‌های میلان و یونتوس و داستان کالچوپولی در سال ۲۰۰۶، هر دو باشگاه با جریمه کسر امتیاز مواجه شده و عنوان قهرمانی از یوونتوس باز پس گرفته شد و به اینتر رسید. علاوه بر این، یوونتوس به دسته پایین‌تر سقوط کرد و آث میلان با توجه به کسر امتیاز به مقام سوم دست یافت. در ۲۵ سپتامبر ۲۰۰۵، مالدینی توانست رکورد دینو زوف برای تعداد حضور در مسابقات لیگ که ۵۷۱ بار بود را در بازی مقابل ترویسو بشکند. هفت روز پیش از این، او توانسته بود به رکورد ۸۰۰ بار حضور در کلیه مسابقات با پیراهن میلان دست یابد.
در فصل ۲۰۰۶-۲۰۰۷ و در ۱۳ می ۲۰۰۷ او توانست برای ششصدمین بار با پیراهن میلان در سری‌آ در تساوی مقابل کاتانیا به میدان برود. در ۲۳ می ۲۰۰۷ در شهر آتن، با هدایت و رهبری مالدینی به عنوان کاپیتان در داخل زمین، میلان توانست برای سومین بار در طول شش سال به فینال لیگ قهرمانان اروپا راه یابد و با پیروزی ۲-۱ مقابل لیورپول و انتقام فینال سال ۲۰۰۵ به عنوان قهرمانی این رقابت‌ها دست یابد. در ۳۷ سالگی وی به مسن‌ترین بازیکن تاریخ این رقابت‌ها تبدیل شد که جام قهرمانی را بالای سر برد.
آنها پس از شکست بوکاجونیورز در فینال رقابت‌های جام باشگاه‌های جهان در ۱۶ دسامبر ۲۰۰۷، مالدینی به اولین کاپیتان اروپایی تبدیل شد که این جام را بالای سر برد. وی اعلام کرد که در انتهای فصل ۲۰۰۷-۲۰۰۸ از دنیای فوتبال خداحافظی خواهد کرد ولی با شکست میلان در مقابل آرسنال در لیگ قهرمانان اروپا و حذف این تیم، مالدینی تصمیم گرفت که تا پایان فصل ۲۰۰۸-۲۰۰۹ در این تیم بماند.
خداحافظی از دنیای فوتبال، فصل ۲۰۰۸-۲۰۰۹
در ۱۶ فوریه ۲۰۰۸ و در بازی مقابل پارما و در استادیوم استادیو انیو تاردینی، مالدینی توانست هزارمین بازی خود را با پیراهن میلان در کلیه رقابت‌ها به تن کند. در ۴ مارچ ۲۰۰۸ او آخرین بازی خود را در رقابت‌های قهرمانان باشگاه‌های اروپا در فصل ۲۰۰۷-۲۰۰۸ و با شکست ۲-۰ مقابل آرسنال در سن سیرو و حذف از این مسابقات انجام داد. در ۱۸ آپریل ۲۰۰۹، مالدینی اعلام کرد که در پایان فصل بازنشسته خواهد شد. در ۱۷ می ۲۰۰۹ و در استادیوم استادیو فریلی، مالدینی نهصدمین بازی رسمی خود را در لیگ در مقابل اودینزه جشن گرفت. آخرین بازی او در ورزشگاه خانگی میلان و در سن سیرو در ۲۴ می ۲۰۰۹ و با شکست ۳-۲ مقابل رم همراه شد که در پایان بازی تمامی تماشاگران به پاس زحمات و بازی‌های فراموش نشدنی، او را ایستاده تشویق کردند.
آخرین بازی رسمی او به آخرین بازی تیم میلان در رقابت‌های سری‌آ در فصل ۲۰۰۸-۲۰۰۹ باز می‌گردد. او در ۳۱ می ۲۰۰۹ و در بازی مقابل فیورنتینا و با پیروزی ۲-۰ مقابل این تیم برای همیشه از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. با وجود بازی خارج از خانه، او در این بازی توسط هوارداران تیم میزبان نیز به شدت تشویق شد. پیراهن شماره ۳ میلان به ویترین افتخارات باشگاه آث میلان اضافه شد و مقرر شد که اگر یکی از فرزندان مالدینی عضو باشگاه بزرگسالان میلان شود، این پیراهن به پسر او اهدا خواهد شد. پیش از این پیراهن شماره ۶ که متعلق به فرانکو بارسی بود در ویترین افتخارات این باشگاه قرار گرفته بود.
عرصه ملی
شروع کار و جام جهانی ۱۹۹۰
در ۱۹۸۶ پائولو برای اولین بار به تیم ملی زیر ۲۱ سال ایتالیا توسط پدرش چزار مالدینی دعوت شد و توانست در ۱۲ نوامبر و در تساوی ۰-۰ مقابل اتریش به میدان برود. در طول ۲ سال حضور در این تیم، او توانست ۱۲ بار به میدان رفته و ۵ گل نیز به ثمر برساند. اولین گل او در بازی مقابل پرتغال و با برد ۱-۰ مقابل این تیم در ۱۱ فوریه ۱۹۸۷ به ثبت رسید. در بازی‌های قهرمانی زیر ۲۱ سال اروپا او عضو تیم ملی ایتالیا بود و پس از اسپانیا به عنوان نایب قهرمانی دست یافت. ۲ سال بعد و در بازی مقابل فرانسه و در چهارچوب رقابت‌های جام جهانی زیر ۲۱ سال اروپا با شکست ۲-۱ مقابل این تیم از گردونه رقابت‌ها کنار رفتند. او برای تیم ملی ایتالیا در مسابقات المپیک ۱۹۸۷ نیز به میدان رفت. در ۳۱ مارچ ۱۹۸۸ و در سن ۱۹ سالگی، مالدینی توانست اولین بازی ملی خود را برای تیم بزرگسالان ایتالیا و در مسابقه دوستانه مقابل یوگسلاوی انجام داده که این بازی با نتیجه ۰-۰ به پایان رسید. او همچنین در هر ۴ بازی رقابت‌های یورو ۱۹۸۸ به‌میدان رفت و در مرحله نیمه نهایی با باخت مقابل شوروی از دور رقابت‌ها حذف شدند.
در رقابت‌های جام جهانی ۱۹۹۰ که در کشور ایتالیا برگزار شد وی ۷ بار با پیراهن تیم ملی به میدان رفت و ۵ بازی پیاپی دروازه ایتالیا را با بازی و دفاع مستحکم بسته نگه داشت.
آنها در بازی نیمه نهایی و در مقابل آرژانتین در وقت‌های معمول و اضافه به تساوی رسیدند ولی در ضربات پنالتی مغلوب این تیم شدند و در دیدار رده‌بندی نیز با پیروزی ۲-۱ مقابل انگلستان به مقام سوم این رقابت‌ها رسیدند.
در جام جهانی ۱۹۹۰ و تنها با دریافت ۲ گل در کل این مسابقات، ایتالیا عنوان بهترین خط دفاعی این رقابت‌ها را از آن خود کرد که نقش مالدینی در ایجاد این رکورد بسیار پر رنگ بود. مالدینی به عنوان یکی از ۱۱ بازیکن منتخب فیفا در این سال برگزیده شد.
جام جهانی ۱۹۹۴ و ۱۹۹۸
در ۲۰ ژانویه ۱۹۹۳ مالدینی توانست اولین گل ملی خود را پس از ۴۴ بازی برای تیم ملی ایتالیا و در بازی دوستانه مقابل مکزیک به ثمر برساند که این بازی در پایان با نتیجه ۲-۰ به نفع ایتالیا به پایان رسید. مالدینی به‌همراه تیم ملی ایتالیا نتوانست جواز حضور در رقابت‌های یورو ۱۹۹۲ را به‌دست آورد ولی موفق شد که به جام جهانی ۱۹۹۴ راه یابد. او در کل ۷ بازی که تیم ملی ایتالیا در این تورنمنت انجام داد به میدان رفت و توانست جای خالی فرانکو بارسی مصدوم را که در بازی مقابل مکزیک، نیجریه، اسپانیا و بلغارستان غایب بود را کاملا پر کند. در دوره گروهی آنها توانستند با بازی درخشان مالدینی مقابل نروژ دروازه خود را بسته نگه دارند. با وجود مصدومیت و محرومیت مدافعین ایتالیا در بازی‌های مختلف این مسابقات، مالدینی با بازی در دو پست دفاع وسط و دفاع آخر و با عملکرد بی‌نظیر موجبات حضور ایتالیا را در فینال این رقابت‌ها فراهم کرد ولی در فینال و در مقابل برزیل و پس از تساوی در طول بازی و در ضربات پنالتی شکست خورده و به مقام دوم دست یافتند.
مالدینی مجددا در لیست تیم منتخب جام جهانی ۱۹۹۴ قرار گرفت. پس از بازنشستگی بارسی، مالدینی به‌عنوان کاپیتان تیم ملی ایتالیا انتخاب شد. او به همراه تیم ایتالیا با حذف در دور گروهی مسابقات از حضور در بازی‌های یورو ۱۹۹۶ باز ماند.
جام جهانی ۱۹۹۸ با قدرت برای ایتالیا آغاز شد و آنها توانستند به‌عنوان سر گروه راهی دور بعد این رقابت‌ها شوند ولی در نهایت و با شکست در مقابل میزبان یعنی فرانسه در دور یک چهارم نهایی و در ضربات پنالتی، برای سومین بار متوالی از حضور در فینال این رقابت‌ها باز ماندند.
یورو ۲۰۰۰ و جام جهانی ۲۰۰۲
تحت مربی‌گری دینوزوف و در یک بازی دوستانه مقابل کرواسی در ۲۸ آپریل ۱۹۹۹، مالدینی توانست برای یکصدمین بار پیراهن تیم ملی ایتالیا را بر تن کند. مالدینی توانست با تیم ملی ایتالیا در فینال رقابت‌های یورو ۲۰۰۰ شرکت کند ولی باز هم در مقابل فرانسه بازی را واگذار کرده و به مقام دوم دست یافتند.
در ۷ اکتبر ۲۰۰۰ و در بازی مقابل رومانی در چهارچوب رقابت‌های انتخابی جام جهانی، او از رکورد دینو زوف با ۱۱۳ بازی ملی عبور کرد و این عنوان را از آن خود نمود. مالدینی در جام جهانی ۲۰۰۲ برای چهارمین بار در طول برگزاری این رقابت‌ها به میدان رفت و دو بار بازوبند کاپیتانی را به بازو بست. آنها پس از حضور در مرحله یک شانزدهم نهایی و پس از شکست مقابل کره جنوبی از دور رقابت‌ها حذف شدند.
خداحافظی
مالدینی در سن ۳۴سالگی از بازی‌های ملی خداحافظی کرد و توانست در ۷ گل به ثمر برساند. وی ۱۶ سال و در ۷۴ بازی به‌عنوان کاپیتان برای تیم ملی ایتالیا به میدان رفت. او در ۴ دوره از حضورش در جام جهانی،۲۳ بار برای این تیم بازی کرد و پس از لوتار ماتیوس با ۲۵ بازی در این رقابت‌ها، پشت سر او قرار گرفت. او با ۲۲۶۱ دقیقه بازی در جام جهانی رکوردی چشمگیر از خود به‌جای گذاشت
به درخواست مارچلو لیپی و برای قدردانی از وی، بازی دوستانه‌ای تدارک دیده شد که مالدینی از حضور در این بازی امتناع کرد و اذعان داشت که دوست دارد این مراسم در یک بازی رسمی برگزار شود که این بازی هیچ‌گاه انجام نشد.
