هنگامی که به فهرست برترین گلزنان ردۀ ملی نگاهی دقیق‌تر می‌اندازیم، نام رابی کین را در کنار بازیکنانی همچون لیونل مسی از آرژانتین و کارلوس رویز از گواتمالا با ۶۸ گل ملی می‌بینیم. ستاره‌ای که به حق افتخار ایرلندی‌هاست و در ردۀ ملی از او به عنوان یک ماشین گلزنی بی‌رحم یاد می‌کنند.
نگاهی به دوران ورزشی رابی کین
رابرت دیوید (رابی) کین متولد هشتم جولای ۱۹۸۰ در شهر دوبلینِ جمهوری ایرلند است. پست اصلی این بازیکن مهاجم نوک بود و با ۱۷۵ سانتی‌متر قد، کین همیشه در محوطۀ جریمه حریفان و چه در آسمان و زمین بازیکنی خطرناک به حساب می‌آمد. رابی کین سابقۀ بازی در باشگاه‌هایی چون ولورهمپتون واندررز، کاونتری سیتی، اینتر میلان، لیدز یونایتد، لیورپول، تاتنهام هاتسپر، سلتیک، ال‌ای گلکسی و استون ویلا را در کارنامۀ خود می‌بیند. او در عرصۀ باشگاهی و در ۷۳۷ بازی موفق به زدن ۳۲۵ گل شده و در ردۀ ملی نیز با ۱۴۶ بازی و ۶۸ گل زده با پیراهن سبز رنگ جمهوری ایرلند، رکوردار است. مهاجم ایرلند به همراه کریستیانو رونالدو از پرتغال (۹۵ گل ملی)، فرانس پوشکاش از مجارستان (۸۴ گل ملی) و میروسلاو کلوزه از آلمان (۷۱ گل ملی) چهارمین بازیکن برتر تاریخ قارۀ اروپا به حساب می‌آید که بیشترین گل ملی را به ثمر رسانده است.
در سال ۱۹۹۸ و هنگامی که او اولین گل ملی‌اش را به ثمر رساند، جمهوری ایرلند درگیری بازی‌های مقدماتی جام جهانی فرانسه بود و در این راه رابیِ ۱۸ ساله و سبزپوشان ایرلند، مالت را با پنج گل در هم کوبیدند. این سرآغاز مسیر پرافتخار رابی کین و جمهوری ایرلند در عرصۀ بین‌المللی بود که ۱۸ سال نیز به طول انجامید. رابی کین با ۱۴۶ بار پوشیدن پیراهن ایرلند نام خود را جاودانه ساخته و بالاتر از بزرگانی همچون جان اوشی، شی گیون و کوین کیلبین ایستاده است. فرصت طلبی و عطش سیری ناپذیر رابی کین در گلزنی باعث شده تا نام او در مقایسه با دیگر ستارگانی ایرلندی نظیر جانی گیلز، لیام بردی و حتی روی کین نیز بیشتر بدرخشد و کین مورد ستایش بسیاری از مردم ایرلند و جزیره‌نشینان بریتانیا قرار گیرد. شاید اسامی که نام برده شد، در ردۀ باشگاهی از رابی پرافتخارتر باشند اما در عرصۀ ملی، رابی کین بدون رقیب است و با گل‌های فراوانی که او برای ایرلند به ثمر رسانده است، جای هیچ‌گونه شک و تردیدی را باقی نمی‌گذارد که او را بهترین بازیکن ایرلند حداقل در ردۀ ملی بدانیم.
برای اکثر هواداران این کشور، رابی کین میراثی گران‌بها از وفاداری، سازگاری، مهارت، غرور و اشتیاق را به یادگار گذاشته است. ورود و جاودانه ماندن در فوتبالِ سرتاسر احساسی ایرلند و اینکه بتوانید در قلب میلیون‌ها هوادار این تیم رسوخ کنید، هیچگاه کار آسانی نبوده است. در ورزشگاه آویوا شهر دوبلین شما می‌توانید ضربان قلب هواداران ارتش سبز را به خوبی حس کنید و این ریتم و شور و شوق وصف نشدنی طرفداران است که هر بازیکنی را به جلو می‌راند. دیدن رابی کین در پیشانی خط حملۀ سبزپوشان همیشه به هواداران ایرلند چه داخل و چه بیرون از خانه قوت قلب می‌بخشید که آنها می‌توانند به پیروزی دست یابند. حتی در مواقعی که تیم محبوب آنها مقابل قدرت‌های برتر اروپا و جهان قرار می‌گرفت، باز هم این آرامش خاطر را می‌شد با حضور رابی کین در چهره تک‌تک طرفداران مشاهده کرد. وظیفۀ رابی کین صرفاً گلزنی نبود؛ او به همراه روی کین همانند یک رهبر ارکست باعث ایجاد نظم و هارمونی درون تیم می‌شد و فریادها و بعضاً تشویق‌های او باعث تهییج دیگر بازیکنان هم می‌گشت.
در مواقعی که او بازوبند کاپیتانی را در غیاب روی کین در تیم ملی بر بازو می‌بست، به وضوح می‌توانستیم نشانه‌هایی از یک کاپیتان بزرگ و رهبر را در سیمای او ببینیم. رابی کین نقش بسیار موثری در صعود ایرلند به جام جهانی ۲۰۰۲ کره و ژاپن داشت. او همچنین در دو جام ملت‌های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۶ نیز حضور فعالی در زمین داشت، هر چند در یورو ۲۰۱۲ و با گروه سختی که جمهوری ایرلند با حضور سه تیم کرواسی، اسپانیا و ایتالیا در آن قرار داشت، نتوانست خودی نشان دهد و جمهوری ایرلند با حضور در مکان چهارم خیلی زود با این مسابقات وداع کرد. شادی‌های خاص رابی کین بعد از به ثمر رساندن گل‌هایش در ذهن و خاطر هواداران ایرلند و تیم‌های باشگاهی که او در آن به بازی مشغول بود، نقش بسته است. هنوز و پس از بازنشستگی رابی کین از بازی‌های ملی و باشگاهی، اما عکس‌ها و پوسترهای او را می‌توان در خانۀ هر هوادار ایرلندی به وفور یافت. ایرلند از بسیاری جهات مدیون اوست.
رابی با گل‌های موثری که در پیراهن تیم ملی به ثمر می‌رساند، پیام‌آور شادی برای مردم کشورش بود. یکی از مهم‌ترین گل‌های زندگی این مهاجم در ترکیب تیم ملی جمهوری ایرلند به مسابقات جام جهانی ۲۰۰۲ برمی‌گردد. جایی که با گل سرنوشت ساز دقیقه ۹۲ او به الیور کان و تیم ملی آلمان، موجبات صعود سبزپوشان به دور حذفی جام جهانی مهیا شد. کین ارسال عمقی استیو فینان را به خوبی کنترل می‌کند و با یک دو با نیال کوئین در موقعیتی تک به تک با کان قرار می‌گیرد و توپ را به تور دروازۀ آلمان‌ها می‌دوزد. اتفاقی کم نظیر که برای اولین بار در تاریخ ملی ایرلند به چشم می‌خورد. کین در دور یک هشتم پایانی جام جهانی نیز خوش درخشید و گل تساوی تیمش را مقابل اسپانیا باز هم در دقیقه ۹۰ به ثمر رساند. هر چند در ضیافت پنالتی‌ها و با درخشش ایکر کاسیاس، لاروخا به سختی توانست از سد ایرلند بگذرد و راهی مرحلۀ یک چهارم نهایی جام جهانی شود. بدین ترتیب او همانند ری هاستون که در سال ۱۹۸۸ دروازۀ انگلیس را باز نمود و یا والی زیبای جیسون مک آتیر به هلند در یاد و خاطر هواداران ایرلند جاودانه شد.
کین از زمان نخستین گلش در سال ۱۹۹۸ تا آخرین گل ملی‌اش، هیچوقت احتیاج نداشت تا خود را ثابت کند. گلزنی همیشه بخشی جدانشدنی از وجود رابی کین در مسابقاتی بود که او برای کشورش به میدان می‌رفت. رابی کین هرچند در رقابت‌های باشگاهی و بازی در تیم‌هایی همچون تاتنهام و ال‌ای گلکسی نیز توانست دل هواداران این تیم‌ها را نیز به دست آورد، اما همیشه او را به خاطر درخشش در تیم ملی و زدن ۶۸ گل برای جمهوری ایرلند به یاد خواهیم آورد. شمارۀ ۱۰ ایرلندی‌ها سرانجام در تاریخ ۳۱ آگوست ۲۰۱۶ و بازی دوستانه با تیم ملی عمان، پس از ۱۸ سال از بازی‌های ملی در استادیوم آویوا شهر دوبلین خداحافظی و اعلام بازنشستگی کرد. استادیومی که هواداران ارتش سبز جمهوری ایرلند و خود رابی کین خاطرات تلخ و شیرین فراوانی را از آن به یاد دارند. رابی عاشق مردم کشورش بود و گلزنی‌های او تنها و تنها برای خشنود کردن مردمش بود. مردمی که البته قدرشناس زحمات او نیز بوده‌اند و همیشه از نام رابی کین، به نیکی یاد می‌کنند.
