داستان دوران ورزشی فرانچسکو توتی و دل پیرو ، دو ستاره تاریخ فوتبال ایتالیا

در این مقاله به بررسی دوران ورزشی دل پیرو و فرانچسکو توتی خواهیم پرداخت که در عین رفاقت، رقابت دیرینه ای را در رده باشگاهی و ملی داشتند.

دل پیرو و فرانچسکو توتی ، اسطوره های بزرگ فوتبال ایتالیا

در طول تاریخ، فوتبال ایتالیا رابطه خوبی با استعداد ها نداشته و همین مورد موجب بالا و پایین شدن ها، به خطر افتادن ها، اوج گرفتن ها، طاقت فرسایی ها و لذت بردن های بسیاری در طول تاریخ کالچو شده است. با این وجود، ایتالیا هرگز در طول تاریخ از کمبود بازیکنان فانتزی رنج نبرده است. فوتبال ایتالیا در دهه ۹۰ میلادی شاهد دوران باشکوهی بود که بسیاری از ستارگان دنیایِ فوتبال در آن حضور داشتند و صدالبته باشگاه‌های این کشور نیز در آن نقش به سزایی ایجاد کردند؛ از ۹ رکورد نقل و انتقالاتی که در این دهه شکسته شد، ۶ مورد آن به باشگاه های ایتالیایی مربوط می‌شد و در ۸ فینال از ۱۰ فینال جام باشگاه های اروپا و لیگ قهرمانان اروپا، تیم های ایتالیایی حداقل یک پای فینال بودند. میلانِ فابیو کاپلو و یوونتوسِ مارچلو لیپی نیز در این دهه، فوتبال دوستان اروپایی را تحت تاثیر قرار داده بودند.

این‌ها اما تنها خاطرات به یاد ماندنی از فوتبال ایتالیا در دهه ۹۰ نیستند و علاوه بر آن، دو تن از بزرگترین بازیکنان فانتزی ایتالیا یعنی فرانچسکو توتی و الساندرو دل پیرو هم در این دهه به دنیای فوتبال معرفی شدند. هنر، نبوغ و بینش این دو ستاره، وقتی با کم تجربگی جوانی و هیجان روزافزون همراه می‌شد، ترکیب شگفت انگیزی را پدید می‌آورد. در جوانی، فرانچسکو توتی عاشق رم و جوزپه جیانینی ستاره و بازی‌ساز گرگ ها در دهه ۸۰ و ۹۰ بود. او پوسترهای جیانینی را روی دیوار اتاقش نصب کرده بود و رویای این‌که روزی به مانند جیانینی فوتبالیست بزرگی شود را در سر داشت. برای تبدیل شدنِ این رویا به واقعیت، اما تنها یک راه وجود داشت.

توتی فرصت این را داشت تا پس از کمک به لودیجیانی در پیروزی ۲-۰ برابر جوانان لاتزیو، لاتزیاله شود و به این تیم بپیوندد؛ اما با رد پیشنهاد لاتزیو منتظر ماند و در سال ۱۹۸۹ به باشگاهی که عاشقش بود، یعنی رم پیوست و چهار سال بعد رویایش محقق شد و در کنار جیانینی در پیراهن جالوروسی پا به توپ شد. در ۲۸ مارس ۱۹۹۳ و در حالی که رم با حساب ۲ بر ۰ از برشا پیش بود، سرمربی تیم «وویادین بوشکوف» نگاهی به نیمکت تیم انداخت و به فرانچسکو توتی‌ای که در آن زمان تنها ۱۶ سال سن داشت، دستور داد تا خودش را برای ورود به زمین آماده کند. سرانجام رویای فرانچسکو به حقیقت بدل شد و او برای نخستین بار در پیراهن رم به میدان رفت. چند ماه بعد، الساندرو دل پیرو نیز نخستین بازی‌اش در پیراهن یوونتوس را انجام داد، اما راهی که دل پیرو برای رسیدن به بیانکونری پیموده بود، بسیار دشوارتر از راهی بود که توتی برای پوشیدن پیراهن جالوروسی پشت سر گذاشته بود.

او که زاده کونِلیانو در ایالت ونتو بود، در شهر سن وندِمیانو بزرگ شد و در ابتدا برای برآورده شدن آرزوی مادرش دروازه بانی می کرد، او در این باره می گوید:

از آن‌جایی که پسری ریز نقش بودم، مادرم همیشه می‌ترسید تا مصدوم شوم و از این رو به من می‌گفت که دروازه بان شو تا سلامت باشی!

سلامتی و امنیت برای پادووا در درجه اول اهمیت قرار نداشت و آن ها در سال ۱۹۸۸ دل پیروی ۱۳ ساله را به تیم پایه خود آوردند تا در آن جا توانایی هایش را تقویت کنند. او بالاخره در سال ۱۹۹۲، اولین بازی اش برای پادووا را به عنوان یار تعویضی در جریان شکست ۱-۰ تیمش برابر مسینا، انجام داد. برخلاف توتی، دل پیرو فوتبالش را از سطح دوم فوتبال ایتالیا و سری بی آغاز کرد، اما پس از پشت سر گذاشتن یک فصلِ فوق العاده در سری بی، به یوونتوس منتقل شد و در ۱۲ سپتامبر ۱۹۹۳ برای اولین بار پیراهن سفید و مشکی بانوی پیر را در برابر فوجیایِ «زدنیک زِمَن» بر تن نمود. سرنوشت الساندرو دل پیرو با دو باجو گره خورده بود. اولی روبرتو باجو بود؛ فانتزیستای پرآوازه اوایل دهه ۹۰ فوتبال ایتالیا که در زمین درخشان ظاهر می شد و با دریبل ها، تمام کنندگی فوق العاده و تکنیکی ناب خود حریف را سردرگم می کرد و به زانو در می آورد. او فراتر از یک فوتبالیست بود و هواداران ایتالیا او را می‌پرستیدند. باجو در یوونتوس نیز عملکردی استثنایی داشت و از سال ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۴ طی چهار فصلِ متوالی بهترین گلزن یوونتوس شد.

دیگر باجوی زندگی الساندرو، هافبکی پرکاری به نام «دینو باجو» بود که او نیز در یوونتوس بازی می‌کرد. در تابستان ۹۴، پارما به جذب الساندرو دل پیرو علاقه مند بود و چندی بعد برای جذب دینو باجو هم اعلام آمادگی کرد. با وجود اینکه دینو در ابتدا خواهان ادامه حضور در تورین بود اما خیلی زود تصمیمش عوض شد و به پارما رفت. در نتیجه این انتقال، دل پیرو عملا در بیانکونری باقی ماند اما آینده او در هاله ای از ابهام بود. الساندرو در کنار ستارگانی چون جانلوکا ویالی و فابریزیو راوانلی در خط هافبک یوونتوس، شانس کمی برای حضور در ترکیب اصلی این تیم داشت، اما مصدومیت آن ها در فصل ۹۵-۱۹۹۴ سبب رسیدن بازی های بیشتری به دل پیرو شد و او توانست در آن فصل، ۱۱ گل به ثمر برساند که از مهم ترین های آن می توان به والی او در برابر فیورنتینا اشاره کرد. دل پیرو خودش را در تیم اصلی جا انداخت و چندی بعد مارچلو لیپی با تصمیمی بحث برانگیز، موجب خروج روبرتو باجو از یوونتوس شد.

روبرتو بتگا، مهاجم سابق یوونتوس که در زمان خروج باجو از بیانکونری، مدیر اجرایی تیم بود در گفت‌و‌گویی در این باره خاطر نشان کرد:

ما در “دوران تغییرات بزرگ” بودیم و بدیهی است که گاهی بهتر است، پیش از قرارگیری بازیکنان در سراشیبیِ سقوط، آن ها از تیم خارج شوند. در مسئله باجو هم لیپی تصمیم گرفت تا به جای استفاده از بازیکنان بزرگ و پا به سن گذاشته، تیم را بازسازی کند و از جوانان بهره ببرد.

دل پیرو شماره ۱۰ باجو را بر تن نمود و به عنوان هافبک تهاجمیِ تیم در کنار راوانلی و ویالی به یوونتوس کمک کرد تا در لیگ قهرمانان اروپای سال ۱۹۹۶ به قهرمانی برسد. عملکرد او در تیم فوق العاده بود؛ دل پیرو خیلی سریع تغییر مکان می داد و در جایی که نیاز بود حضور پیدا میکرد. تصمیمات لحظه ای الکس، با هوش و ذکاوت بالایی که داشت، نیز او را به هافبکی درجه یک تبدیل کرده بود. دوران پر سر و صدای دل پیرو در یوونتوس در تضاد با دوران آرام توتی در رم بود. در حالی که الکس مسیری منطقی را برای فوتبالش انتخاب کرده بود، توتی با تصمیمی احساسی فوتبالش را در زادگاهش و تیمی که از ابتدا عاشق آن بود، ادامه داد. در داخل و خارج از زمین، دل پیرو همواره با عقلش تصمیم می گرفت، اما توتی تصمیماتش را با قلبش می گرفت و بی راه نبود که پیشرفت های توتی دیرتر از دل پیرو و زیر نظر زدنیک زمن آغاز شد. مربی چکیِ رم تحت تاثیر روحیه وفاداری غیرمعمول فرانچسکو توتی قرار گرفته بود. با حضور فردی که به خوبی با شکل و شمایل بازی توتی آشنایی پیدا کرده بود، رشد و پیشرفت ستاره رمی ها کم کم آغاز شد. او در فصل ۹۸-۱۹۹۷ در حالی که شماره ۱۰ جیانینی را بر تن داشت، دبل کرد و فصل بعد هم این بار به عنوان کاپیتان جالوروسی این افتخار را تکرار نمود و دبل کرد.

وقتی که از پادشاه رم درباره زمن پرسیدند، او پاسخ داد:

فوتبالی که زمن ارائه می دهد آرزوی هر مهاجمی است.

هنگامی که از زمن خواستند پنج بازیکن برتر فوتبال ایتالیا را نام ببرد، او یک اسم را پنج بار تکرار کرد:

توتی، توتی، توتی، توتی و بازهم توتی.

در رقابت های باشگاهی، الکس و فرانچسکو مانند دو دوست بودند و هر دوی آن ها تیم هایشان را به افتخارات بزرگی رساندند. دل پیرو با یوونتوس دوبار پیاپی اسکودتو را برد و سه بار متوالی هم به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسید و در طرف دیگر فرانچسکو توتی به همراه ستارگانی چون وینچنزو مونتلا و گابریل باتیستوتا، طلسم ۱۸ ساله قهرمان نشدن رم را در سری آ شکست و در سال ۲۰۰۳ جالوروسی را به سومین اسکودتوی تاریخش رساندند. هرچند که در تیم ملی، وظایف تقریبا یکسان، آن ها را به رقیبان هم تبدیل کرده بود. این وضعیت برای ایتالیا در جام جهانی ۱۹۷۰ هم پیش آمد. جایی که فروچیو والکارجی بین استفاده از جانی ریویرایِ میلان یا ساندرو ماتزولایِ اینتر تردید داشت؛ هر دوی آن ها فانتزیستا بودند، قدرت رهبری داشتند و جزو بهترین های فوتبال ایتالیا محسوب می شدند. در نهایت والکارجی، تصمیم به استفاده از هر دوی آن ها گرفت؛ در کاتاناچیویِ والکارجی به مساوات به این دو بازی می رسید و ریویرا و ماتزولا ۴۵ دقیقه در هر بازی حضور می یافتند. داستان ریویرا و ماتزولا چند دهه بعد بار دیگر تکرار شد و مربیان تیم ملی ایتالیا در اواخر دهه ۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ نمی دانستند که از دل پیرو یا توتی در ترکیب اصلی تیم استفاده کنند.

الکس در سال ۱۹۹۵ به تیم ملی ایتالیا دعوت شد و در یورو ۹۶ برای آتزوری بازی کرد، این در حالی بود که در آن زمان توتی هنوز برای حفظ جایگاهش در رم می جنگید. با این وجود دل پیرو نیز برای حضور در ترکیب اصلی تیم ملی ایتالیا تقلا می کرد. وقتی که توتی در سال ۱۹۹۸ به تیم ملی دعوت شد، دو سال بعد در یورو ۲۰۰۰ به ستاره آتزوری تبدیل گشت و در نیمه نهایی با گلزنی از روی نقطه پنالتی در برابر هلند، ایتالیا را به فینال رساند. در دیدار فینال اما دل پیرو با مجموعه ای از اشتباهات و فرصت سوزی هایش، از پیروز کردن ایتالیا عاجز ماند تا فرانسه با پیروزی ۱-۰ به قهرمانی در یورو ۲۰۰۰ برسد. با این حال هر دوی آن ها در جریان قهرمانی ایتالیا در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان عضوی از تیم ملی ایتالیا بودند و ستاره یوونتوس در نیمه نهایی با باز کردن دروازه ینس لمن، یکی از به یادماندنی ترین لحظات تاریخ جام جهانی را رقم زد.

یکی از بحث های داغی که همواره پیروی این دو ستاره به گوش می رسد، این موضوع بود که کدام یک از این دو موفق تر عمل کرده اند. دل پیرو در سطح باشگاهی، افتخارات بیشتری را به دست آورده و توتی هم در تیم ملی عملکرد تاثیر برانگیز تری از خودش به نمایش گذاشته است. اما به دور از تمامی بازی ها، گل ها، پاس ها و این آمارهای ساختگی، هر دوی آنها میراثی به نام “وفاداری” را از خودشان به یادگار گذاشتند. دل پیرو که محصول ونتو و ساخته شده توسط پادووا بود، به اسطوره یوونتوس تبدیل شد. او با کنار زدن تمام مصدومیت ها، شک و شبهات و سختی ها در یوونتوس باقی ماند و شماره ۱۰ این تیم را با شایستگی تمام به تن کرد. او حتی پس از رسوایی کالچوپولی و سقوط یوونتوس به سری بی، بانوی پیر را ترک نکرد و در تیم ماند. دل پیرو سرانجام پس از اینکه یوونتوس را بار دیگر به سطح اول فوتبال ایتالیا بازگرداند و بیانکونری را به قهرمانی در سری آ رساند، تورین را به مقصد سیدنی ترک نمود.

توتی، به عنوان یک رومانیستایِ ابدی، در سال ۲۰۱۷ از فوتبال اعلام بازنشستگی کرد. فرانچسکو بی شک مستحق افتخارات بیشتری در مستطیل سبز بود، اما چیزی که موجب حضور او در هر آخر هفته در المپیکو می شد، فراتر از این ها، عشق و احساس آرامشی بود که حضور در رم به او می داد. دل پیرو و توتی دو بازیکن متفاوت از یکدیگر بودند؛ اولی یک مهاجم تمام عیار بود که از تمامی فرصت هایش به درستی استفاده می کرد و دومی مهاجمی آرام بود که خودش را در سخت ترین موقعیت ها به توپ می رساند و رفته رفته به عنوان بازیکنی آزاد، خودش را در رم جا انداخت.

شاید چیزی که بیش از همه این دو بازیکن را مشهور کرد، سبک منحصر به فرد بازی آن ها بود که این دو را از مابقی ستارگان آن دوره فوتبال اروپا جدا می ساخت. همانطور که در اوایل دهه ۸۰ میلادی، فوتبال مبتنی بر دفاع و حمله همگانی آریگو ساکی پس از مدتی جنبه عمومی یافته بود، شیوه بازی دل پیرو و توتی نیز پس از مدتی عمومی شد. به این ترتیب، با وجود اینکه فوتبال ایتالیا در آن سال ها به طور کلی برای تماشاگران و حتی خود کالچو جذاب بود، اما برای فانتزیستاها بسیار خطرناک و مذلت بار بود. هرچند که فرانچسکو توتی و الساندرو دل پیرو با توانایی های بی نظیرشان، این نظریه را نفی کردند.

پیش بینی بازی های ورزشی در بتکارت