رونالدو لوئیز نازاریو ده لیما در ۱۸ سپتامبر ۱۹۷۶ در ریو دژنیرو برزیل متولد شد. از همان دوران طفوليت به علت علاقه شديد به فوتبال در کوچه پس کوچه‌هاي ريو با توپ‌هاي پلاستيکي فوتبال بازي مي‌کرد. پدر و مادرش سونيا و نليو در ابتدا با فوتبالیست شدن وی موافق نبودند. در این مطلب با زندگینامه رونالدو نازاریو آشنا خواهید شد.
زندگینامه رونالدو نازاریو ؛ بازیکنی که رکوردها را جابه‌جا می‌کرد
رونالدو با پا فشاري فراوانی که خانواده خود آورد بالاخره در سال 1993 فوتبال حرفه‌ای را در باشگاه تنیس والکوئره که یک تیم فوتسال محلی در منطقه بنتو ریبیرو بود، آغاز کرد. او اول قصد داشت دروازه‌بان شود اما به دلیل کم بودن زمان حضورش در تیم، به خط حمله روی آورد. در ۱۳ سالگی به باشگاه فوتسال سوسیا راموس بنتو ریبیرو پیوست. دو سال بعد به تیم سائوکریستووائو رفت و از آنجا بود که در زمین‌های بزرگ بازی کرد. به دلیل توانایی زیادش در بازی از یک سو پیشنهاد بازی در تیم ملی زیر ۱۷ سال برزیل را دریافت کرد و از سوی دیگر مورد توجه باشگاه کروزیرو از بلو هوریزونته قرار گرفت که در سال ۱۹۹۳ نیز او را به خدمت گرفت. رونالدو در اولین فصل حضورش در لیگ فوتبال برزیل، ۱۲ گل در ۱۴ بازی به نام خود ثبت کرد. به این تعداد می‌بایست، ۲۲ گلی را هم که در لیگ منطقه‌ای میناس گرایس زد، اضافه کرد.
آیندهوون
بعد از این که در سال ۱۹۹۴ اولین بازی ملی خود را انجام داد و در جام جهانی آمریکا هم شرکت کرد، مورد توجه و علاقه چندین باشگاه اروپایی قرار گرفت. گرچه دو تیم بزرگ ایتالیایی، یوونتوس تورین و آ.ث. میلان هم در بین این تیم‌ها بودند، وی به پیشنهاد روماریو، هم‌تیمی‌اش در تیم ملی برزیل، به ازای ۵/۹ میلیون مارک راهی باشگاه هلندی آیندهوون شد. این مبلغ در آن زمان بالاترین مبلغی بود تا آن موقع به یک بازیکن برزیلی پرداخت شده بود. رونالدو از سال ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۶، ۵۷ بازی رسمی برای آیندهوون انجام داد و ۵۴ گل هم زد.
بارسلونا
وی در سال ۱۹۹۶ به ازای ۳۰ میلیون مارک به بارسلونا پیوست. گرچه فقط یک فصل در این تیم بود، اما در همین مدت بسیار موفق عمل کرد. وی در فینال جام در جام اروپا تک گل پیروزی بخش بارسا را در مقابل پاری سن ژرمن، مدافع عنوان قهرمانی به ثمر رساند.
او با ۳۴ گل زده، در سال ۱۹۹۷ آقای گل لالیگا اسپانیا شد. وی در این دوره دو بار نیز در سال‌های ۱۹۹۶ و ۱۹۹۷ به عنوان مرد سال فوتبال جهان و یک بار در سال ۱۹۹۷ به عنوان مرد سال فوتبال اروپا انتخاب شد و هر دو بار به عنوان جوان‌ترین بازیکنی که به این موفقیت دست پیدا می‌کند، تبدیل گردید.
اینتر
وی در شروع فصل ۱۹۹۸-۱۹۹۷ به باشگاه ایتالیایی اینتر میلان منتقل شد. نراتزوری‌ها امیدوار بودند که با استخدام وی سلطه یوونتوس و میلان بر سری A را بشکنند و اولین عنوان قهرمانی پس از سال ۱۹۸۹ را کسب کنند. این انتقال ۵۰ میلیون مارک برای اینتر هزینه داشت که در آن زمان رکورد نقل و انتقالات را در دنیا شکست. در آن فصل اینتر نایب قهرمان سری A و نیز قهرمان لیگ یوفا شد. رونالدو نیز برخلاف آن که در هر لیگی در همان فصل اول آقای گل می‌شد، در آن فصل بعد از اولیور بیرهوف آلمانی، دومین گلزن برتر سری‌آ ایتالیا شد.
فصل ۱۹۹۸- ۹۹ برای اینتر میلان فاجعه‌آمیز بود. آنها در لیگ هشتم شدند و به هیچ‌یک از جام‌های اروپایی هم راه نیافتند. رونالدو در این فصل برای اولین بار دچار مصدومیتی جزئی شد و فقط در ۱۹ بازی تیمش حضور پیدا کرد و ۱۴ گل نیز زد.
فصل ۱۹۹۹- ۲۰۰۰ مصدومیتش پیشرفت کرد. در نوامبر سال ۱۹۹۹ زانوی راستش به شدت آسیب دید و پس از چهار ماه، وقتی به میدان برگشت، در همان بازی اول و در دقیقه ششم به علت پارگی دوباره رباط پای راستش مجبور به ترک زمین شد. پس از ۱۷ ماه استراحت در ۲۰ سپتامبر سال ۲۰۰۱ در جام یوفا در مقابل تیم رومانیایی اف.سی. براشو به میدان بازگشت. با درخشش رونالدو در دور برگشت فصل ۲۰۰۲-۲۰۰۱ (۷ گل زده در ۱۰ بازی)، اینتر تا هفته آخر لیگ هم شانس قهرمانی داشت و بالاخره در پایان فصل صدر جدول به یوونتوس رسید. در مقابل، در جام جهانی ۲۰۰۲ در ژاپن و کره جنوبی، رونالدو بازگشتی موثر در قهرمانی برزیل داشت .
رئال مادرید
در فصل ۲۰۰۲- ۲۰۰۳، رونالدو از اینتر میلان جدا شد و با مبلغ ۴۵ میلیون یورو با انتقالی جنجالی به رئال مادرید پیوست تا پس از لوئیز فیگو و زین‌الدین زیدان، سومین فوق ستاره خارجی این تیم باشد. اولین فصل حضور در رئال بسیار موفقیت‌آمیز بود. او در همان سال با رئال قهرمان جام باشگاه‌های جهان شد و به علاوه باز هم به عنوان مرد سال اروپا و جهان انتخاب شد. وی از یک سو مطمئن‌ترین گلزن تیمش بود و از سویی دیگر در این فصل، بیست و نهمین قهرمانی‌اش در لالیگا را جشن گرفت. همچنین رئال توانست قهرمان سوپرکاپ اسپانیا شود.
در فصل ۲۰۰۳- ۲۰۰۴ او یک بار دیگر پس از سال ۱۹۹۷ آقای گل لالیگا اسپانیا شد. اما رئال نه در آن فصل و نه در دو فصل بعدی موفق به کسب هیچ عنوانی نشد، چیزی که برای تیم با آن همه ستاره یک فاجعه واقعی بود به خصوص که هم‌زمان بارسلونا، بزرگ‌ترین رقیب رئال، هم در لالیگا و هم در لیگ قهرمانان اروپا توانسته بود به مقام قهرمانی برسد.
از فصل ۲۰۰۷-۲۰۰۶ دیگر رونالدو موقعیت خوبی در تیم نداشت. به طوری که در طول ۲۱۵ روز هیچ گلی نزد و از سوی سرمربی جدید رئال، فابیو کاپلو، از ترکیب اصلی نیز کنار گذاشته شد، چراکه به مهاجم تازه وارد تیم، رود فان نیستلروی هلندی اعتماد بیشتری داشت. در کنار همه این‌ها، مصدومیت‌های جدید نیز گریبان‌گیر رونالدو شد. همه این‌ها سبب شد تا وی در ژانویه سال ۲۰۰۷ به فکر بازگشت به میلان در سری A ایتالیا بیفتد.
میلان
این‌بار او تصمیم گرفت به ایتالیا بازگردد، اما نه به اینتر میلان، بلکه به تیم رقیبش، آ.ث. میلان پیوست. انتقالی که باعث بی‌اعتباری او نزد هواداران اینتر شد. در میلان دوباره شروع به گلزنی کرد، اما در لیگ قهرمانان اروپا حق بازی در میلان را نداشت، چراکه در همان فصل با پیراهن رئال در این مسابقات بازی کرده بود. البته در همان فصل، تیم سابق او، رئال موفق شد قهرمانی در لالیگا را کسب کند. در سال ۲۰۰۷ با چندین مصدومیت مواجه شد، به طوری که در مجموع شش ماه در اختیار تیمش نبود. در همین زمان به دلیل انجام یک انتقال خون که برای بهبودی سریع‌تر پای مصدومش انجام شده بود، به دوپینگ متهم شد. با وجود این، در تاریخ ۱۳ ژانویه سال ۲۰۰۸در بازگشت به میادین فوتبال، در دیدار برابر ناپل دو گل زد و یک موقعیت گل فراهم کرد تا بازهم هنر فوتبالش را به رخ بکشد.
اما این بازگشت فقط یک ماه به طول انجامید، چراکه در ۱۳ فوریه ۲۰۰۸ در دیدار مقابل لیوورنو رباط زانوی چپش به کلی پاره شده و به شدت دچار مصدومیت شد. به موازات این جریان، اتهام دوپینگ بر علیه او و باشگاه سابقش علنی شد و گفته شد که وی زمانی که در آیندهوون هلند بازی می‌کرده است، برای انبساط ماهیچه داروی آنابولیکا به او تجویز شده و همین معالجه سبب بروز این‌همه آسیب‌دیدگی شده است. از همین رو باشگاه میلان قرارداد او را تمدید نکرد، به طوری که وی در اول جولای سال ۲۰۰۸ بدون باشگاه ماند.
کورنتیانس برزیل
در دسامبر سال ۲۰۰۸، رونالدو قراردادی یک ساله با باشگاه کورینتیانس امضاء کرد و در همان فصل با این تیم قهرمان منطقه سائوپائولو و جام حذفی برزیل شد. او تا سال ۲۰۱۱ در این تیم ماند و توانست در ۳۱ مسابقه ۱۸ گل را وارد دروازه حریفان کند و پس از آن از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.
عرصه ملی
اولین حضور رونالدو در تیم ملی، در تیم ملی زیر ۱۷ سال برزیل بود. او با این تیم در سال ۱۹۹۳ در کشور کلمبیا قهرمان آمریکای جنوبی شد. اولین بازی او در تیم ملی بزرگسالان در تاریخ ۲۳ مارس ۱۹۹۴ در یک بازی دوستانه مقابل آرژانتین بود. در ۴ می همان سال در دیدار مقابل ایسلند اولین گل ملی‌اش را زد. در همان سال و تنها در سن ۱۷ سالگی برای حضور در جام جهانی آمریکا به تیم ملی فراخوانده شد. البته در این جام در ترکیب تیم قرار نگرفت و به این ترتیب سهم کوچکی در قهرمانی برزیل در جام جهانی ۱۹۹۴ داشته است. سال بعد از آن هنوز یک بازیکن ذخیره بود که با تیمش در جام آمبرو در انگلیس شرکت کرد و به همراه این تیم قهرمان آن جام شد و در همان سال در جام کوپا آمه‌ریکا فقط در یک بازی حضور پیدا کرد. او در سال ۱۹۹۶ اولین موفقیت بین‌المللی‌اش را جشن گرفت و توانست در مسابقات المپیک ۱۹۹۶ مدال برنز را بر گردن بیاویزد و خودش نیز پس از زوج خط حمله‌اش، ببتو و هرنان کرسپوی آرژانتینی، سومین گلزن برتر این مسابقات شد.
پس از آن، وی بازیکن ثابت تیم ملی شد. در سال ۱۹۹۷ در جام‌های تورنوا دو فرانس، کوپا آمریکا و کنفدراسیون‌ها شرکت کرد که در دو تورنمنت آخر به همراه تیم ملی برزیل قهرمان شد.
جام جهانی ۱۹۹۸
در آن زمان رونالدو به همراه روماریو زوج موفقی در خط حمله ساخته بود. اما در سال بعد از آن و زمانی که ماریو زاگالو، سرمربی تیم ملی از روماریو برای حضور در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه دعوت نکرد، این زوج منحل شد. برزیل در آن جام یکی از شانس‌های اول قهرمانی بود، اما در فینال در مقابل تیم میزبان شکست خورد. رونالدو که دوباره در خط حمله در کنار ببتو قرار گرفته بود، در آن جام چهار گل به ثمر رساند. او در دیدار فینال نمایش ضعیفی داشت و مورد انتقاد زیادی قرار گرفت. این در حالی بود که وی یک روز قبل از بازی فینال، بر اثر تشنجی که دلیل آن نامعلوم بود، به بیمارستان منتقل شد. با این حال، رونالدو از سوی نمایندگان مطبوعات به عنوان ارزشمندترین بازیکن جام انتخاب شده و توپ طلایی جام را از آن خود کرد.
کوپا آمریکا ۱۹۹۹ و مصدومیت دو ساله
بعد از آن به مدت یک سال از تیم ملی دور بود و سپس در کوپا آمریکا در سال ۱۹۹۹ حضور یافت و به همراه ریوالدو، برزیل را به قهرمانی این جام رساند. چند ماه بعد از آن، مصدومیت زانویش طوری شدت گرفت که بازی مقابل هلند در تاریخ ۹ اکتبر ۱۹۹۹ آخرین بازی ملی‌اش تقریبا تا دوسال و نیم دیگر شد.
جام جهانی ۲۰۰۲
در ۲۷ مارس ۲۰۰۲ به تیم ملی بازگشت و با وجود دوری طولانی‌مدت از این تیم، بلافاصله با تیم ملی راهی جام جهانی ۲۰۰۲ ژاپن – کره جنوبی شد. وی در این جام نمایشی فوق‌العاده داشت و با هشت گل زده در هفت بازی، آقای گل جام جهانی شد و در بازی فینال در برابر آلمان، با زدن دو گل، برزیل را به قهرمانی رساند.
وی پس از آن جام از حضور در تورنمنت‌های بزرگ صرف‌نظر کرده و از جمله در کوپا آمریکا در سال ۲۰۰۴ و جام کنفدراسیون‌ها در سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۵ شرکت نکرد.
خداحافظی از فوتبال ملی
بدین ترتیب آخرین تورنمنت مهم او، جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان بود که البته برای برزیل بسیار ناامیدکننده بود. این تیم در دور یک چهارم نهایی با شکست برابر فرانسه از مسابقات حذف شد. به خصوص رونالدو به دلیل وضعیت جسمانی‌اش (چاق و کند بودن) به شدت مورد انتقاد قرار گرفت. با وجود این، وی در چهار بازی سه گل زد و بدین ترتیب به تنهایی رکورددار گلزنی در تمام جام‌های جهانی شد.
نگاهی به کارنامه دوران فوتبالی رونالدو نازاریو:
شرکت در جام جهانی:
- ۱۹۹۴ (بدون انجام بازی)- قهرمان
- ۱۹۹۸ (۷ بازی، ۴ گل)- مقام دوم
- ۲۰۰۲ (۷ بازی، ۸ گل) – قهرمان
- ۲۰۰۶ (۴ بازی، ۳ گل)
شرکت در کوپا آمریکا:
- ۱۹۹۵ (۱ بازی، بدون گل) – مقام دوم
- ۱۹۹۷ (۶ بازی، ۵ گل)- قهرمان
- ۱۹۹۹ (۶ بازی، ۵ گل) – قهرمان
شرکت در جام کنفدراسیون‌ها:
- ۱۹۹۷ (۵ بازی، ۴ گل) – قهرمان
شرکت در المپیک:
- ۱۹۹۶ (۶ بازی، ۵ گل)- مقام سوم
به عنوان بازیکن باشگاهی
- قهرمان جام در جام اروپا: ۱۹۹۷
- قهرمان جام یوفا: ۱۹۹۸
- قهرمان جام باشگاه‌های جهان:۲۰۰۲ و ۲۰۰۷
- قهرمان سوپرجام اروپا: ۲۰۰۲، ۲۰۰۷
- قهرمان لالیگا اسپانیا: ۲۰۰۳، ۲۰۰۷
- قهرمان جام حذفی اسپانیا: ۱۹۹۷
- قهرمان سوپرجام اسپانیا: ۱۹۹۶، ۲۰۰۳
- قهرمان جام حذفی هلند: ۱۹۹۶
- قهرمان جام حذفی برزیل: ۱۹۹۳، ۲۰۰۹
- قهرمان منطقه میناس گرایس: ۱۹۹۴
- قهرمان منطقه سائوپائولو: ۲۰۰۹
افتخارات شخصی:
- مرد سال فوتبال جهان: ۱۹۹۶، ۱۹۹۷، ۲۰۰۲
- مرد سال فوتبال اروپا: ۱۹۹۷، ۲۰۰۲
- برنده توپ طلا: ۱۹۹۸
- عنوان آقای گلی:
۱۹۹۶ در هلند
۱۹۹۹ در کوپا آمریکا
۱۹۹۷ و ۲۰۰۴ در اسپانیا
۱۹۹۷ در اروپا
۱۹۹۷ در جهان
۲۰۰۲ در جام جهانی - رکورددار گلزنی در جام جهانی فوتبال (۱۵ گل در ۱۹ بازی در سه دوره جام جهانی)
