رونالدو نازاریو اسطوره تیم ملی برزیل و باشگاه های اینتر و رئال مادرید که کارنامه درخشانی را در دوران حرفه ای خود داشت در تازه ترین مصاحبه خود در خصوص مصدومیت های متعدد و تیم هایی که در آن حضور داشت صحبت کرد.
پیش بینی بازی های ورزشی در بتکارت
سرمربی وقت اینتر عامل اصلی جدایی رونالدو نازاریو از این تیم !
یکی از تلخ‌ترین مقاطع دوران بازیگری رونالدو نازاریو زمانی بود که او برای تیم فوتبال اینتر توپ می زد، چون نه تنها مصدومیت های پی در پی و شدید او را برای مدتی طولانی خانه نشین کرد، بلکه در آستانه کسب اسکودتو، آن را از دست داد. رونالدو سال ۱۹۹۷ از بارسلونا به اینتر پیوست و تا سال ۲۰۰۲ در این تیم حضور داشت. او تابستان همان سالی که اینتر در هفته پایانی سری A اسکودتو را به یوونتوس تقدیم کرد از نراتزوری جدا شد و به رئال مادرید پیوست. رونالدو ۴۳ ساله اما می‌گوید برخلاف میل باطنی اش مجبور به ترک اینتر شد.
رونالدو در خصوص این شرایط صحبت کرد و گفت:
من هرگز نمی خواستم از اینتر جدا شوم. اینتر تیم فوق العاده ای بود. در کنار بوبو ویری، ما کلارنس سیدورف و کلی بازیکن با استعداد دیگر هم داشتیم. متأسفانه مصدومیت ها نگذاشت که من خیلی فرصت بازی در کنار ویری را داشته باشم. اولین باری که به اینتر رفتم، اعضای این تیم بسیار با انگیزه بودند و هواداران هم باور داشتند که ما می‌توانیم نتایج خوبی کسب کنیم. من امسال هم همان حال و هوا را در میان هواداران می بینم و امیدوارم که امسال بتوانیم جامی ببریم.
رونالدو در طول دوران بازیگری اش مصدومیت های فراوانی داشت اما هیچ یک از آن ها دردناک تر از پارگی رباط صلیبی اش در جریان بازی مقابل لاتزیو در جام حذفی ایتالیا نبود به خصوص که او به تازگی از بند مصدومیت قبلی اش رهایی یافته بود.
ستاره سابق تیم ملی برزیل درباره آن اتفاق اظهار داشت:
بلافاصله بعد از مصدومیت ام فهمیدم که زانوی من پیچ خورده است. مجبور بودم با دستانم زانوی ام را سر جای اش نگه دارم چون احساس می‌کردم که دارد به سمت رانم حرکت میکند. مصدومیت من از آن مصدومیت هایی بود که قبل از آن برای هیچ بازیکنی رخ نداده بود و پزشکان هم اطلاع زیادی درباره‌اش نداشتند. به همین دلیل تا ۱۰ روز بعد از آن اتفاق تنها حسی که وجود داشت، غم و بلاتکلیفی بود. آن اتفاق سبب شد که من مدت زیادی تلاش کنم تا دوباره عشق به فوتبال را درون خودم زنده کنم، عشقی که یادم رفته بود زمانی آن را داشته ام. همین عشق به فوتبال بود که باعث می شد در طول تمرینات فیزیوتراپی ام نا امید نشوم و همیشه امیدوار بودم که به زمین بازی برگردم. راستش را بخواهید من الان واقعاً احساس می‌کنم تمریناتی که قبل از آن اتفاق به من داده می‌شد، در آن ماجرا تأثیرگذار بود.
وی ادامه داد:
در ۱۰ سال اول دوران بازیگری ام من خیلی بد تمرین می‌کردم، منظورم این است که شیوه های تمرینی بدی به من ارائه می شد. بار ها من مجبور شدم که مانند روبرتو کارلوس و کافو بدوم در حالی که نمی‌توانستم این کار را انجام دهم. من در نتیجه تمرینات گروهی بار ها مصدوم شدم و خانه نشین ی‌‌های طولانی برای ام بسیار سخت بود. بار اول مصدومیت مرا یک سال و چهار ماه و بار دو یک سال و دو ماه خانه نشین کرد. پیش از من سابقه نداشت که هیچ بازیکنی در اینتر آن گونه مصدوم شود و اینتری ها نمی دانستند که چه طور باید مرا مداوا کنند چون تکنیک های فیزیوتراپی را نمی دانستند. با این حال من می خواستم برگردم. نمی خواستم فوتبال را تنها به خاطر مصدومیت کنار بگذارم. من همه تلاشم را انجام دادم تا دوباره بازی کنم.
یکی از جنجالی ترین اتفاقاتی که در دوران بازیگری رونالدو نازاریو رخ داد، بیماری او درست پیش از فینال جام جهانی ۱۹۹۸ بود که اجازه نداد او مانند همیشه بازی کند. او در ابتدا از ترکیب کنار گذاشته شده بود اما در نهایت در ترکیب اصلی برزیل به میدان رفت.
رونالدو بعد از بازگشت از مصدومیت، اینتر را تا آستانه کسب اسکودتو برد اما روز پنجم ماه می سال ۲۰۰۲ یکی دیگر از اتفاقات تلخ دوران بازیگری این بازیکن برزیلی رخ داد وقتی که باخت ۴ بر۲ نراتزوری در خانه لاتزیو، باعث شد یوونتوس با کسب پیروزی در هفته پایانی قهرمانی را از چنگ نراتزوری خارج کند.
او درباره آن اتفاق هم گفت:
من بار ها و بار ها به آن اتفاق فکر کرده ام. به نظر من ما در آن بازی بیش از اندازه مطمئن بودیم که برنده می شویم. علاوه بر این فکر می‌کنم که کوپر هم تیم را با ترکیبی اشتباه به میدان فرستاد و تعداد بازیکنان ا‌مان در خط میانی زیاد بود. در آن منطقه از میدان هم ما مرتکب اشتباهات فردی زیادی شدیم. آن اتفاق یکی از بدترین ناکامی های زندگی من بود.
چند ماه پس از آن که اینتر شانس قهرمانی را از دست داد، رونالدو به رئال مادرید رفت، تصمیمی که او می‌گوید برخلاف میلی باطنی اش مجبور به اتخاذ آن شد.
رونالدو تأکید کرد:
من هرگز نمی خواستم اینتر را ترک کنم چون آن جا را مانند خانه ام دوست داشتم و حاضر بودم تا آخر عمرم در این تیم بمانم. هرگز بازیکنی نبوده ام که نزد رئیس باشگاه برود و از او بخواهد که سرمربی تیم را اخراج کند چون به نظرم این کار درستی نیست و من هم اهل آن نیستم. با این وجود ما با مربی گری کوپر به جایی رسیدیم که دیگر هیچ کاری از دست من ساخته نبود. او هم اصلاً با من رفتار خوبی نداشت. نمی دانم اگر ما اسکودتو را می بردیم، نظرم عوض می شد و می ماندم یا خیر. من مطمئن بودم که ماسیمو موراتی کوپر را اخراج میکند و به همین دلیل وقتی که او حمایت اش را از مربی تیم اعلام کرد شوکه شدم. در آن لحظه بیش از اندازه به غرورم برخورد و به همین دلیل تصمیم گرفتم از اینتر بروم. شهری که در ابتدا عاشق من بود، دیگر از من متنفر شده بود. به همین دلیل به محافظت پلیس نیاز داشتم. خیلی سخت بود. من همیشه موراتی را تحسین می‌کنم. او برای من مانند یک پدر بود. بعد ها ما به این نتیجه رسیدیم که هر دوی ما مرتکب اشتباهاتی شده بودیم.
در خصوص کارنامه ورزشی این فوتبالیست محبوب مختصری بدانید رونالدو فوتبال خود را در سال ۱۹۹۳ از باشگاه کریزیرو برزیل آغاز کرد و در مدت یک سال حضور اش در آن باشگاه در ۱۴ بازی حضور پیدا کرد که توانست ۱۲ گل را نیز وارد دروازه حریفان کند. بعد از آن او در سال ۱۹۹۴ به تیم پی اس وی آیندهوون پیوست و تا سال ۱۹۹۶ در ۴۶ مسابقه آمار فوق العاده ۴۲ گل را به نام خود ثبت کرد. در سال ۱۹۹۶ او تصمیم به ترک این تیم هلندی گرفت و به تیم بارسلونا اسپانیا ملحق شد، حضور او در بارسلونا تنها یک فصل بود ولی در همین فصل نیز با زدن ۳۴ گل در ۳۷ مسابقه شگفتی ساز شد. او در سال ۱۹۹۷ به تیم اینتر پیوست و تا سال ۲۰۰۲ در این تیم ماند. او در ۶۸ مسابقه ۴۹ گل را در کارنامه خود به ثبت رساند و بعد از آن در سال ۲۰۰۲ به تیم رئال مادرید پیوست. پیوستن او به جمع کهکشانی ها عصبانیت هواداران بارسلونا یکی از تیم های سابق وی را بر انگیخت و او تا مدت زیادی تحت الشعاع این واکنش ها قرار داشت. به طوری که در هر ال کلاسیکو بین رئال و بارسا هواداران کاتالان ها او را هو می کردند و شعار هایی را علیه وی سر می دادند. اما او به این حواشی واکنش خاصی نشان نمی داد و بر فوتبال اش تمرکز کرده بود.
او تا سال ۲۰۰۷ در رئال مادرید توپ زد که سهم وی ۱۲۷ بازی و به ثمر رساندن ۸۳ گل بود. بعد از آن رونالدو در سال آخر با افتی شدید مواجه شد که سران رئال تصمیم به فروش او گرفتند و او به میلان ملحق شد و این انتقال جنجالی نیز باز هم کفر هواداران اینتر را در آورد و آن ها نیز واکنشی شبیه هواداران بارسا را در پیش گرفتند. او در مدت یک سالی که در اختیار روسونری ها بود توانست در ۲۰ بازی ۹ گل را وارد دروازه حریفان کند و پس از آن در سال ۲۰۰۹ او آخرین ایستگاه تیمی خود را تجربه کرد و به تیم کورینتیانس برزیل پیوست. مدت حضور او در این تیم ۲ سال بود که در این دو سال در ۳۱ مسابقه ۱۸ گل به ثمر رساند و پس از آن از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. در مجموع او در ۳۴۳ بازی که برای تیم های مختلف انجام داد توانست آمار خوب ۲۴۷ گل را به نام خود ثبت کند.
سال ۲۰۰۲ نقطه‌ی عطفی در فعالیت های حرفه ای رونالدو محسوب می شود. وی پس از استراحت و بهبودی کامل به همراه تیم ملی فوتبال برزیل قدم به پیکار های جام جهانی ۲۰۰۲ در کره‌ی جنوبی و ژاپن گذاشت و با پیروزی بر تیم ملی فوتبال آلمان در بازی فینال، به آروزی بزرگ خود، یعنی کسب عنوان قهرمانی جهان رسید.
رونالدو در آن دوره با زدن هشت گل از جمله دو گل در بازی نهایی در برابر آلمان آقای گل بازی ها شد و هم چنین توانست عنوان بهترین فوتبالیست سال اروپا و جهان را به دست آورد و توجه سران رئال نیز به او جلب شد.
او در این باره افزود:
آن سال باعث شد همه اتفاقات تلخ گذشته را فراموش کنم. زیرا به چیزی دست یافته بودم که هر بازیکنی آرزوی به دست آوردن آن را دارد. قهرمان جهان شدن افتخاری است که نصیب هر کسی نمی شود. آقای گلی جام جهانی نیز کامل کننده این اتفاق شیرین بود تا دوباره بتوانم خود را به دنیای فوتبال و مهم ترین چیز به خودم اثبات نمایم. سال خوبی برای من بود چرا که بهترین فوتبالیست دنیا نیز شدم و این جایزه نیز در جوایز فردی آرزوی هر بازیکنی است و در آن زمان احساس می کردم خوشحال ترین آدم دنیا هستم چرا که لحظات تلخ گذشته را با این درخشش جبران کرده بودم.
تولد دوباره او در تیم ملی فوتبال برزیل با بازگشت درخشان او به پیکار های باشگاهی در اروپا همراه بود. همان طور که گفته شد بعد از درخشش بود که مسئولان باشگاه پر آوازه‌ی رئال مادرید که در سال ۲۰۰۰ لوئیز فیگو ملی پوش پرتغال و در سال ۲۰۰۱، زین الدین زیدان ملی پوش فرانسه را به خدمت خود در آورده بودند، با شکار رونالدو در سال ۲۰۰۲ در ازای پرداخت ۴۵ میلیون یورو، توانستند تیم “کهکشانی‌های” خود را تکمیل کنند و به تیمی پر از ستاره از سراسر دنیا تبدیل شوند. ستاره هایی که هیچ تیمی تاب رو به رو شدن با آن ها را نداشت و برخی ها از رئال آن دوران به عنوان ترسناک ترین تیم این باشگاه یاد می کنند چرا که هر بازیکن برای خود یک تیم بود و با یک حرکت می توانست روند کلی بازی را تغییر دهد و رونالدو نیز در زمره این گروه پر آوازه قرار گرفته بود.
